Zamiast zastanawiać się nad przesłaniem jakie niosła ze sobą ceremonia igrzysk olimpijskich, w Polsce mówi się o słowach Przemysława Babiarza, któremu nie spodobało się to, że podczas tej ceremonii zaśpiewana została piosenka Johna Lennona "Imagine".
Ten dziennikarz sportowy uznał, że tym samym (ze względu na słowa "Imagine") podczas ceremonii w Paryżu zaprezentowano "wizję komunizmu niestety". Nasi niektórzy politycy uznali tę ceremonię wręcz za lewacką.
Być może. Pojawiły się tam przecież takie elementy, które w Polsce z pewnością by nie przeszły. Mężczyźni na szpilkach, para całująca się namiętnie i scena nawiązująca do ostatniej wieczerzy, za którą niejeden polski prokurator postawiłby reżyserowi tego widowiska i występującym w tej scenie kobietom zarzuty.
Dla mnie jednak ceremonia ta była czymś innym. Była manifestacją cywilizacji i kultury zachodniego świata. Wolnego nie tylko od wojen, lecz także od fundamentalizmów religijnych. I od podziałów rasowych oraz społecznych (stąd Maria Antonina trzymająca w rękach swą głowę). Takiego, w którym każdy może znaleźć miejsce dla siebie - niezależnie od tego czy "kocha inaczej", czy jest dorosłym, czy dzieckiem, inwalidą, kobietą czy mężczyzną.
A propos kobiet. Przypomniano na przykład sylwetki wielkich i wspaniałych pań - działaczek sportowych, podróżniczek i odkrywczyń, czy polityków. To kobieta - funkcjonariuszka żandarmerii wojskowej - galopowała na metalowym koniu po Sekwanie w niezapomnianej scenie, w części, która została zatytułowana (to adresuję do polskich krytyków ceremonii otwarcia): "Solidarność".
Chcę im wskazać na jeszcze jeden polski wątek. W części tej przypomniano sylwetki największych sportowców i sceny, które zapisały się w historii sportu olimpijskiego. Był tam np. czeski Zatopek, była Rumunka Nadia Comaneci i był nasz wielki tyczkarz Władysław Kozakiewicz. Pokazano urywki z olimpiady w Moskwie, z polskimi flagami, z jego skokiem. Gestu Kozakiewicza nie pokazano, ale chyba każdy ze mną się zgodzi, że nie byłby to najwłaściwszy moment.
Widowisko to chwilami zapierało dech w piersiach (balet na rusztowaniach odbudowywanej katedry Notre-Dame). Chwilami zachwycało artyzmem (przepiękne wykonanie Marsylianki czy niesamowity występ Lady Gagi). Chwilami bawiło do łez (kradzież Mony Lizy). Budziło przerażenie (czerwień przypominająca, że arystokratyczna Francja została utopiona we krwi).
I bez wątpienia wielu też mogło ono bulwersować (tam gdzie tancerze chwytali się za krocza, namiętnie się obejmowali i to nie tylko rękoma, i nie mniej namiętnie całowali).
Dlatego zgodzę się, że z punktu widzenia naszych prawicowców, mogło być ono lewackie. Zgodzę się też z twierdzeniem, że dla widzów spoza Europy i spoza Ameryki Północnej, mogło być ono dowodem na naszą dekadencję i zepsucie. Dlatego uważam, że było ono manifestem dla innych części świata: Europa jest wolna, tolerancyjna i świecka. Tacy jesteśmy i tyle. A jeśli chcecie to nam odebrać - to pamiętajcie, że na waszej drodze stanie żandarm pędzący na stalowym koniu.
Dla mnie ważne było również i to, że pod koniec tej ceremonii na jednym ze statków płynących po Sekwanie rozbłysło błękitno-gwiaździste godło Unii Europejskie. Tak bardzo nam znane i bliskie. I jak widać bliskie również Francuzom. To budziło ogromną nadzieję. To było również przesłaniem, że mimo różnic jesteśmy jednością - i za sprawą ceremonii olimpijskiej na pewno dotarło gdzie trzeba.
Na koniec zapraszamy was na główną stronę iboma.media. Znajdziecie tam bardzo ciekawe filmy.
***
Uwaga
Poruszający film o pandemii: "Czas próby, część trzecia". aby zobaczyć kliknij nasze logo.
Na stronie również inne ciekawe dokumenty filmowe. Zadziwią cię albo nawet zszokują.
***
Artykuł tytułu prasowego "Nowa Panorama"
Informacje o redakcji:
https://nowapanorama_blogspot_com/2022/12/stopka-redakcyjna_html
w przeglądarce zamiast "_" wpisz "."
Mateusz Cieślak
Comments